بازی‌های رایانه‌ای نوع جدید و متمایز رسانه‌ها هستند.
این بازی‌ها، با همه رسانه‌ها، از روزنامه گرفته تا رایانه و توییتر و اینستا، متفاوت هستند.
آن‌ها، با خود، شکل جدیدی از تعامل بین رسانه و مخاطب را پدید آورده‌اند که طی آن، بازی‌باز می‌تواند در حقیقت رسانه‌ای، مشارکت فعال داشته باشد و به جزئی از دنیایی جدید تبدیل شود. این، اصل جذابیت بازی‌های رایانه‌ای است.
در این بازی‌ها، افراد، از دنیای عینی نقل مکان می‌کنند، و به دنیای جدیدی پا می‌گذارند تا به آرزوهایشان نزدیک و نزدیک‌تر شوند.
░▒▓
Nicholas Gyeney and Andre Kirkman, “Beta Test”, 2016.
░▒▓
به رغم سایر رسانه‌ها، مرز روشنی میان زندگی شخصی بازی‌باز و بازی رایانه‌ای وجود ندارد، بلکه بازی‌باز می‌کوشد تا این مرز را کمرنگ کند.
هنگامی که بازی‌باز، شروع به کنترل شخصیت قابل بازی می‌کند، با «هویت‌زدایی» بی‌سابقه‌ای مواجه می‌شویم؛
فرد، هویت جدیدی برای خود دست و پا می‌کند، و آن را مرتباً دگرگون می‌نماید.
این موضوع، در عین جذابیت‌هایش، خطرناک و دشواری‌آفرین است.
شخصیت‌های ضداجتماعی یا منزوی، محصولات این زیست رسانه‌ای جدید هستند که پیش از این و در نسبت با تجربه ما از رسانه‌های دیگر، سابقه ندارد.
