از افلاطون تا کنون، متوجه شده‌ایم، که برخی موجودات مانند زنبورها، مورچگان، و انسان‌ها، دارای یک مزیت قابل‌ملاحظه در زیست بر روی کره زمین هستند؛ این مزیت آن است که آن‌ها «مدنی‌بالطبع» هستند. موجودات «مدنی‌بالطبع»، اصولاً حائز برتری بقا نسبت به موجوداتی هستند که به شیوه فردگرایانه زندگی می‌کنند.
░▒▓
“Alien Worlds”, Netflix, 2020.
░▒▓
زنبورها، مورچگان، و خصوصاً «انسان»ها، به زندگی جمعی «انس» دارند، و انسان از این باب «انسان» نامیده شده است، …
ولی، مفهوم «مدنی‌بالطبع» بودن، فراتر از این معناست؛ موجود «مدنی‌بالطبع»، با جدا افتادن از اجتماع، می‌میرد، یا لااقل عمده‌ای از خصال زیستی خود را از دست می‌دهد.
از این زاویه دید، فردگرایی متداول در دنیای امروز، این که برای متقاعد کردن افراد، مدام باید به آن‌ها گوشزد کنیم که «به نفع خودتان است»، لزوماً یک فرآیند «تمدن‌زدایی» است، و نهایتاً به مایه ضعف و زوال تبدیل می‌شود.
هر چه فرهنگ‌ها بیشتر بتوانند مسؤولیت‌پذیری اجتماعی را تقویت کنند، توان بقای جامعه انسانی و افراد را افزایش خواهند داد، و هر چه فردگرایی، بیشتر پر و بال بیابد، مردم از حیات انسانی، به سمت افسردگی و زوال و مرگ رهسپار خواهند شد.
مزیت فرهنگ‌ها، در تقویت مسؤولیت‌پذیری اجتماعی خواهد بود.
░▒▓ کلیدواژگان: فیلوجامعه‌شناسی، فیلوویدئو، فردگرایی، لیبرالیسم/اجتماع‌گرایی، فانتزی آزادی و هوسرانی
مآخذ:…
هو العلیم
